وي در تعريف بازي رايانه‌يي تصريح کرد: بازي به عنوان يک رسانه جديد، نقطه تلاقي سرگرمي و آموزش است که بايد داراي هيجان و تفريح باشد . به گفته وی؛  بيش از 500 نوع سبک بازي رايانه‌يي در جهان وجود دارد که اکثر آن‎ها بازي‌هاي اکشن، اسپورت هستند و در برخي بازي‌ها بايد بکشي تا امتياز بگيري.
مينايي افزود: با توجه به اين که بازي رايانه‌يي داراي بالاترين درصد مخاطب است، بنابراين فرصت بسيار مناسبي براي ما ايجاد مي‌کند تا با طراحي بازي به وسيله بازي کنندگان تهديدات را به فرصت تبديل کنيم و در غالب بازي‌ها حرف خود را بزنيم.
مجموعه این اظهارات بسیار شنیدنی و در عین حال منطقی است، اما آنچه که ما در صنعت بازی‌های رایانه ای کشورمان پیش گرفته‌ایم ، فضای متفاوتی را ترسیم می‌کند که مملو از باید و نباید‌های غیرمنطقی و محدود کننده است.
مجموعه‌ای از حصارها و موانع که در نهایت موجب می‌شوند تا بازی‌های رایانه‌ای تولید داخل با استقبال قابل توجهی مواجه نشوند. واقعیت این است که در تاثیرات نامطلوب بازی های ناسالم و غیرمنطبق با عرف جامعه ایران هیچ تردیدی نیست و منطق ایجاب می کند تا برای مقابله با پیامدهای ناگوار بازی‌های خارجی در ایران و بر روی نسل آینده کشورمان سرمایه‌گذاری و سیاستگذاری کرد.
اما آنچه در عمل اتفاق می‌افتد، چیزی مغایر با چنین دیدگاه‌هایی است. چیزی که نتیجه آن تولید بازی‌هایی با اقبال بسیار پایین است که عامل اصلی آن فقدان عناصر فرهنگ غربی نیست ، بلکه کیفیت پایین سناریوی بازی‌ها، میزان اثرگذاری آنها بر مخاطب و کیفیت پایین محصولات نرم افزاری است که به عنوان بازی در اختیار نسل نوجوان و کودک در این کشور قرار می‌دهیم.
سوال اینجاست که بنیاد ملی بازی‌های رایانه ای به جز ابلاغ مجموعه‌ای عریض و طویل از باید و نبایدهای فرمایشی، تا کنون کاری مثبت و موثر برای ایجاد جذابیت در بازی های ایرانی کرده است؟ آیا پروژه های تحقیقاتی علمی برای این منظور به اجرا درآورده یا صرفا تلاش می کند تا مخاطب این قبیل محصولات فرهنگی را با دیدگاه‌ها و طرز تلقی‌های خود از زندگی و سرگرمی منطبق کند؟
دست کم گزارش‌ها و اظهارات مسئولان چنین چیزی را نشان نمی‌دهد ، با این وصف چگونه می‌توان انتظار داشت از مجموع 25 میلیون نسخه بازی به فروش رسیده در ایران درصد قابل توجهی به سازندگان داخلی اختصاص داشته باشد و کودک و نوجوان ایرانی بازی‌های وطنی را به نمونه‌های خارجی مهیج و جذاب ترجیح بدهد؟
واقعیتی که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت این است که سازندگان خارجی بازی‌ها با هر هدف و انگیزه‌ای، برای ایجاد جذابیت و جلب توجه بازار به سمت محصولات خود سرمایه گذاری و تلاش کرده و فکر می‌کنند، درحالی‌که بازی‌ سازان ایرانی صرفا با کلیشه‌هایی که از بالا به آنها ابلاغ می‌شود سعی می کنند بدون حمایت و با حداقل سرمایه به رقابت با آنها بپردازند.