آرزوهای بزرگ

می توان ادعا کرد می تواند به مراتب بیشتر از سرویس پیامک در خدمت کسب و کارها و ارگان های مختلف باشد.
وی با این فرض که ایمیل ایرانی می تواند به کسب وکارها رونق ببخشد، نتیجه می گیرد که این ایمیل بومی و ایمیل های داخلی دیگر می تواند رقیب سرویس های خارجی، لابد مثل جیمیل و یاهومیل، شود البته به شرطی که ایمیل را بتوان از حالت تفننی خارج کرد.
اینکه چگونه می توان یک سرویس محلی برای کشوری با جمعیت 70 میلیونی و ضریب نفوذ پایین اینترنت را رقیب گوگل و یاهو کرد، امیدواریم خود آقای انصاری روزی توضیح بدهد و در آن زمان به سوال های ما هم می تواند پاسخ بدهد.
1-این مدل کسب و کار چیست که از یک سرویس ایمیل با ظرفیت اندک، مشتریان کم (150 هزار نفر) و فرایند پیچیده و طولانی ثبت نام یک سرویس رقیب می سازد. آیا ما آن چنان در تدوین مدل های کسب و کار مهارت یافته ایم که با گوگل رقابت کنیم؟ لطفا نگویید توان مهندسان ایرانی را دست کم می گیریم یا حقیر می شماریم. فقط شاید کمی واقع بین هستیم. کدام کسب و کار موفق با توان رقابت جهانی در ایران، به ویژه با حمایت دولت، ایجاد شده که ایمیل بومی دومی اش باشد؟
2-اینکه ایمیل باید از حالت تفننی خارج شود، بخشی از همین مدل کسب و کار است یا صرفا اظهار نظر شخصی است؟ آیا حذف یکی از قابلیت های مهم که موجب فراگیر شدن ایمیل در دنیا شده، می تواند عامل موفقیت مدل بومی ما باشد؟
3-دیگر همه می دانیم که ایمیل، صرفا به عنوان ابزار ارسال و دریافت نامه به شیوه الکترونیکی، کارکرد خود را از دست داده است. در دنیای وب 2.0 ایمیل ها به سرعت به شبکه های اجتماعی پیوند می خورند و در آنها حل می شوند. مدل کسب و کار ایمیل بومی چه نسبتی با این رویکرد جهانی برقرار می کند؟ و اصولا کدام شبکه سازی پشت ایمیل ما قرار می گیرد که ما را به نحو فعال با دوستان جهانی مان پیوند دهد؟ آقای انصاری می دانند که کسب و کارها امروز، فرصت های شان را بیش از پیش در شبکه های اجتماعی می یابند و می دانند که بخش مهمی از فعالیت کسب و کارهای ایرانی لاجرم در ارتباط با جهان بیرونی رقم می خورد و توسعه می یابد.
ناگفته پیداست که تعریف و تمجید صاحبان ایمیل بومی، هرچقدر هم که بلند پروازانه باشد، موفقیتی برای این سرویس ها رقم نمی زند.