رنجی که ICT ایرانی می کشد

ظرفیت بالایی برای تبدیل نیروی کار به سرمایه انسانی دارد.

برهمین اساس ، دولت ها برای سرعت بخشیدن به فرایند زمانبر و پرهزینه ایجاد اشتغال و مقابله با بیکاری، رشد و توسعه بنگاه های فناوری محور و شرکت های موسوم به دات کام مورد حمایت قرار می دهند.
اما؛ به رغم وجود این پتانسیل بالا، فرایند توسعه ICT درایران، به شدت از کمبود نیروی انسانی متخصص رنج می برد. تا جایی که کارشناسان صنعت نرم افزار معتقدند با وجود ، قابلیت بالای این صنعت برای جاگزینی درآمدهای ارزی آن با دلارهای نفتی، كمبود سرمایه انساني ، اساسی ترین چالش این صنعت محسوب می شود.
این کاستی ، نه تنها در بدنه صنعت نرم افزار ، بلکه در سطح کلان و در بدنه مدیریتی فناوری اطلاعات نیز ، یک نقیصه جدی و قابل بحث است که تاثیر قابل لمسی بر روند توسعه این فناوری در کشور گذاشته است.
دولت ایران، طی دو دهه اخیر با هدف ارتقاء توان تخصصی در بسياري از رشته‌هاي فني اقدام به اعزام دانشجويان به خارج از كشور کرده و با دعوت از كارشناس هاي خارجي به انتقال تكنولوژي در بعضي زمينه‌ها مانند صنعت نفت پرداخته است.
اما، در زمینه صنعت نرم افزار و فناوری اطلاعات که، رسیدن به نقطه ایده آل و ایجاد درآمدهای ارزی از محل صدور خدمات و محصولات نرم افزاری ،نیازی به صرف زمان و سرمایه گذاری سنگین وجود ندارد، موضوع انتقال فناوری و ارتقاء سطح نیروی انسانی متخصص به شدت مورد بی توجهی قرار گرفته است.
آنچه که کارشناسان و صاحب نظران حوزه فناوري اطلاعات و ارتباطات را رنج می دهد ، این است که نهادهای متولی فناوری اطلاعات، با برخوردی ساده انگارانه و تکیه بر این موضوع که " جوانان باهوش و استعداد ایرانی همواره در المپیادهای جهانی مدال طلا گرفته اند"، نياز به تجربه سایر کشورهای موفق در امر فناوری و همچنین ارتقاء توان تخصصی نیروی های داخلی را نادیده گرفته اند .
با این وصف، باید پرسید که ؛ با وجود این همه جوان مستعد و خلاق - که البته در توانایی و ضریب هوشی آنها هیچ تردیدی وجود ندارد - چگونه است که صنعت نرم افزار کشورمان نمی تواند خلاء صادرات غیرنفتی را پر کند؟ مگر نه این است که یک کشور جهان سومی مانند هند ؛ با صدور خدمات نرم افزاری به درآمد ارزی به مراتب بالاتر از درآمد نفت ایران دست یافته است؟